زندگی با طعم گیلاس

 کاش بر ساحل رودی خاموش
   عطر مرموز گیاهی بودم
   چو بر آنجا گذرت می افتاد
   بسرا پای تو جان میسودم
کاش چون نای شبان میخواندم
   بنوای دل دیوانه تو
   خفته بر هودج مواج نسیم
   میگذشتم ز در خانه تو
کاش چون پرتو خورشید بهار
   سحر از پنجره میتابیدم
   از پس پرده لرزان حریر
   رنگ چشمان تو را می دیدم
کاش چون اینه روشن می شد
   دلم از نقش تو خنده تو
   صبگاهان به تنم می لغزید
   گرمی دست نوازندهء تو
کاش در بستر تنهایی تو
   پیکرم شمع گنه میافروخت
   ریشه زهد تو و حسرت من
   زین گنه کاری شیرین میسوخت 
کاش از شاخه سر سبز حیات
   گل اندوه مرا میچیدی
کاش در شعر من ای مایه ء عمر
   شعله راز مرا میدیدی